Można to uzyskać poprzez przekazywanie treści w formie wizualnej, tak, by bezobsługowo trafiała dla wielu odbiorców na raz (jak na lotniskach). Punkty pomocy humanitarnej mogą dotyczyć ofiar dowolnych kataklizmów jak powódź czy trzęsienie ziemi.

Rezultatem przedsięwzięcia jest umożliwienie niezwłocznego oznakowania obiektu pomocy poprzez stworzenie i udostępnienie uniwersalnego projektu Systemu Informacji Wizualnej oraz kompleksowa instrukcji jego obsługi, wraz z wytycznymi do produkcji i montażu.

Podstawowymi cechami projektu oznakowania wizualnego są: wielojęzyczność (w języku polskim, angielskim oraz w jednym z sąsiedzkich Polski, ilustracyjność (wykorzystanie ikon, które ułatwiają i przyspieszają zrozumienie treści, jak piktogramy toalet, prysznicy, modułowość (możliwość dobrania takich modułów, które są lokalnie potrzebne i zestawiania ich ze sobą, jak klocki LEGO), niski koszt produkcji (zaproponowanie typowej, powszechnej, taniej technologii niewymagającej specjalistycznego miejsca ani sposobu produkcji), możliwy do samodzielnego montażu (niewymagający wykwalifikowanego personelu), możliwy do łatwego demontażu (nie powodujący trwałych zmian ani ubytków, co jest szczególnie ważne np. budynkach, które jedynie tymczasowo zmieniły funkcję na punkt pomocy), możliwy do dostosowania języka, treści, kolorystyki.

Wspierane języki:

• polski,
• angielski,
• niemiecki,
• ukraiński,
• czeski,
• słowacki.

Zrealizowano w ramach stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.